Scio me nihil scire

 

Znowu… szukam odkupienia,

Żeby nie odczuwać potępienia,

Waszych spojrzeń nienawiści…

Miliony spojrzeń nienawiści,

Choć mnie nawet nie znacie,

I nie chcecie, więc nie poznacie.

Może na lepiej to wam wyjdzie,

Bo mnie nie ma nigdzie,

Jestem tylko postacią w wierszu,

Która nie potrafi złapać tchu,

Poetą, który boi się tak nazwać,

Człowiekiem, który boi się natchnieniom porwać,

Obsesją, samej siebie.

 

Patrząc w lustro, nienawidzę siebie,

A Ty, czytasz to, co nigdy nie miało być odczytane,

— Choć z taką nadzieją jest publikowane —

Nigdy nie miało być napisane.

Moje uczucia nie miały w słowa być okiełznane,

Chciałam po prostu uciec, a to nie miało być przeczytane.

Ale czytasz, a ja piszę, publikuję więc na to pozwalam,

Choć wiem, że nikogo moimi wierszami nie powalam,

To nadzieja, jedyne co we mnie zasypia i się budzi,

Mój przyjaciel, bo boję się ludzi,

Ale o tym też nikt się nie dowie,

Bo staram się nie poznać tego po sobie,

A to miasto — zajętych ludzi,

Wenę we mnie budzi,

Choć nie chcę żyć w świecie tak sztucznym,

Nie potrafię żyć w moim świecie złudnym,

Choć żyję mi się lepiej gdy jestem sama,

Niestety jest we mnie potrzeb plama.

Potrzebuję paru ludzi, którzy mnie rozumieją,

Paru ludzi, którzy mnie przytulą, nie wyśmieją

Może liczę, że publikacją ktoś mnie zrozumie,

Choć zaczynam wątpić, że ktoś myśleć jak ja umie…

 

A może jest nadzieja,

Ale tego nie zauważam, bo otacza mnie beznadzieja,

Kiedyś nie spadałam tak często,

Jakby ziemia pode mną nie była gęstą,

Może zapadam się, bo pode mną jest ruchomy piasek,

Może zapadam się, pod ciężarem wszystkich moich masek,

Ale nie wiem, nie wiem już kim jestem ani nie pamiętam kim byłam,

A już myślałam, że wszystkie moje grzechy odkupiłam,

Ale wszystko straciłam,

Od miłości po nadzieję — wszystko straciłam.

 

A jeśli straciłam wszystko, to co mi pozostało?

Co tak naprawdę ze mną się stało?

A może dane mi zostać pustelnikiem,

Moich demonów niewolnikiem,

I pozostać samej do reszty mych dni.

A może to tylko słowa pełne bredni,

Może to dopiero początek, który źle się zapowiada,

Bo mam wrażenie, że moja dusza tylko spada,

A kiedyś muszę przestać spadać,

Musi to jakąś zmianę zapowiadać,

Może uda mi się kiedyś latać,

A może całe życie dane mi w stronę piekła spadać.

Moja moralność zacieraja moją duszę,

A moje rany, powodują, że może już nigdy się nie ruszę.

Co dzień jesteśmy bliżej naszego końca,

I modlimy się w stronę słońca,

Aby zobaczyć kolejny zachód słońca,

Bo nie chcemy zatańczyć ze śmiercią ostatniego tańca.

 

Stoimy w kolejce, której nie znamy kolejności,

Której koniec oznacza spróchniałe kości,

A może jesteśmy aniołami,

Którzy są na ziemii, bo stali się grzesznikami,

A ziemia to nasza szansa na odkupienie,

Czyściec. A jeśli się nie poprawimy czeka nas potępienie,

Może znamy już świetnie smak sacrum,

I musimy nauczyć się znowu latać w profanum,

Może nasze dusze liczą tysiące lat,

Ale Bóg bał się naszych wad,

I nasze życie ma wydobyć z nas prawdę,

Jeśli tak jest, zastanawiam się jaki dajemy przykład,

Wojny — to tylko marny przykład,

Morderstwa, niezrozumienie, i co tak naprawdę jest prawdziwym grzechem?

Scio me nihil scire, wiedział już to Sokrates,

A czy my wiemy ile postawiliśmy mylnych tez?

Nic nie wiemy, a jeśli wiemy

To czemu pokazujemy tylko przemoc i potępienie?

 

Całe życie tracimy więcej niż zyskujemy,

Całe życie kłamstwami nawzajem się trujemy,

W imię czego? Po co gonimy i za czym?

Czemu jesteśmy gotowi zatrzymać się na niczym,

Czemu brakuję nam szacunku?

I wzajemnie dolewamy sobie trunku?

Dlaczego mnie karzesz za to kim jestem?

Czy uśmiech jak tak drogim gestem?

 

Nienawidzę świata bo on mnie nienawidzi,

Choć znając moją wartość, pewnie nikt mnie nie widzi,

I tak uciekam, od waszej nicości,

Poszukując ślepie życzliwości,

I nie wiem, czy przed śmiercią zdążę przeżyć moje życie,

Ale wiem, że istnieje przed demonami jakieś ukrycie.

 

Moje schizofreniczne spojrzenie na świat powoduje,

Że z szaleńcami najlepiej się dogaduje,

Dręczą nas obawy, i za to się dręczymy,

Ale za to na naszych błędach się uczymy.

A wy wojna po wojnie nic nie potraficie wywnioskować,

Nie potraficie swoich broni zablokować,

I żyję dalej, z moją zagubioną moralnością,

A wy myślicie, że gonicie za wolnością…

 

Spokój, o tym wszyscy marzymy,

A co dostajemy? Przytłoczenie.

Wolność, tylko wolność chcemy,

Ale prosząc o nią czeka nas cierpienie,

Nie chcę pokazywać wam jak cierpię,

I nie mogę obiecać, że nigdy nikogo nie potępię,

Może nawet nie znam, źródła tych słów spisanych,

A może piszę w imię, wszystkich oczu zapłakanych,

To wiersz o każdym, bo każdy cierpi,

I każdy kogoś za coś nie cierpi,

I może to czas, by wybaczyć,

Choć nie zapomnieć,

Bo cierpienie nas modeluje,

 

Za każdą łzę, za każde serce które kłuję.

Stajemy się kimś kim nigdy nie byliśmy,

Może po prostu taką drogę nieświadomie wybraliśmy,

Wiem, że przed bólem byłam innym człowiekiem,

I może mylimy się z tym, że zmieniamy się z wiekiem,

Może tak naprawdę zmienia nas cierpienie,

Może niszczy nas nasze myślenie i nastawienie.

 

Scio me nihil scire, nic nie wiemy.

 

Z tomiku 'Psychomachia' (Premiera 7 Listopada 2020):

https://ridero.eu/pl/author/kowalska_laura_2qip0/

poezja

Odkupienie napisałam w Lutym tego roku, do kolejnej części z serii ‚Uniwersum’ czyli zbioru konceptowego. Uniwersum to świat, w którym XXI wiek jest podzielony na dwie części – Trulem i Salem. Trulem jest pełne ludzi, którzy nie mają nic przeciwko funkcjonowaniu dyktatora, nie widzą żadnych negatywów. Dyktatorem jest technologia, która pomimo dużej ilości plusów, posiada dużo niedoskonałości i minusów. Salemczycy skupiają się na minusach, bo byli albo są przez technologie krzywdzeni.

Nie mam czasu na odkupienie,

Świat ciągnie mnie w zagubienie,

Moja dusza nie ma tlenu,

a ty mówisz o odkupieniu?

ODKUPIENIE (FRAGMENT) LAURA KOWALSKA, MORDERSTWA TRULEMSKIE (2020)

Wybrałam Odkupienie do wyjaśnienia, bo zaczyna się od ‚Nie mam czasu na odkupienie, świat ciągnie mnie w zagubienie.’ i uznałam to, za ironiczne jako, że w czasach kwarantanny nie wiemy co ze sobą zrobić. Jak cała seria Uniwersum, wiersz ten nawiązuje do depresji i innych schorzeń, do psychiki. ‚Moja dusza nie ma tlenu, a ty mówisz o odkupieniu?’, podmiot mówi o tym, że jest martwy w środku, nie może oddychać bo jest martwy. Uważa, że na odkupienie jest już za późno, ponieważ dusza już dawno umarła.

Może pomyśl o ociepleniu,

O umysłów otępieniu,

Trupów cierpieniu,

Ludzi zniewoleniu,

ODKUPIENIE (FRAGMENT), LAURA KOWALSKA, MORDERSTWA TRULEMSKIE (2020)

W przytoczonym fragmencie, nawiązuje do spraw dotyczących całego świata, ociepleniu, celowym ogłupianiu ludzi, cierpieniu osób z problemami psychicznymi i ich rodzinami, oraz niewoli ludzi od technologii. Przez ostatnie 20 lat, człowiek stał się zależny od własnego wynalazku, nie poruszamy się bez telefonów, pracujemy na laptopach czy komputerach i gramy w gry komputerowe zamiast pograć w piłkę lub inny sport na żywo, wolimy pograć w Fifę. Tym fragmentem podmiot prosi o to, by zająć się poważnymi problemami, nie podmiotem. To pokazuje, że podmiot odczuwa brak wartości, nie chcę otrzymać pomocy, bo nie wierzy, że da się go uratować.

Proszę, zakończ moje cierpienie,

Wysłuchaj mnie, może to moje odkupienie,

Pokazanie Tobie mojej duszy,

Może wtedy coś się w Tobie ruszy.

ODKUPIENIE (FRAGMENT), LAURA KOWALSKA, MORDERSTWA TRULEMSKIE (2020)

W ostatnim fragmencie, podmiot prosi o zakończenie cierpienia, prosi o wysłuchanie, z nadzieją, że to jakoś mu ulży. Chce pokazać swoją duszę, z nadzieją, że w końcu ktoś zobaczy, czy da się ją uratować. Chodzi tu o psychologa ale też przyjaciela, albo kogokolwiek, chce być wysłuchany. Nie chce się poddawać, chce żyć, ale bez kotwicy cierpienia.

Mam nadzieje, że wiersz się spodobał, że zachęciłam państwa do kupna mojego tomika, albo chociaż zaobserwowania mnie na instagramie (@moje_uniwersum). Link do kupna książek wysyłam poniżej, pozdrawiam i życzę zdrowia szczególnie podczas zaistniałej sytuacji.

Morderstwa Trulemskie: https://ridero.eu/pl/books/morderstwa_trulemskie/

Wszystkie publikacje: https://ridero.eu/pl/author/kowalska_laura_2qip0/

poezja

Innowacja pedagogiczna jest finansowana ze środków przyznanych przez Urząd Miasta Gdańsk.

Free Joomla! templates by AgeThemes